Η αλήθεια για τις έξυπνες πόλεις: «Στο τέλος, θα καταστρέψουν τη δημοκρατία»

 

Εξ αφορμής του ‘διθυραμβικού’ άρθρου (αναδημοσίευση του Bloomberg), ότι η «μεγαλύτερη έξυπνη πόλη της Ευρώπης» δημιουργείται στην Ελλάδα (Ελληνικό), ας διαβάσουμε ένα άρθρο του The Guardian (από το 2014) για να μπούμε λίγο στο κλίμα των πολυδιαφημιζόμενων «έξυπνων πόλεων» (smart cities) ή «πόλεων των 15 λεπτών» (15-minute cities) / ΚΟ

Μία γυναίκα οδηγεί στα περίχωρα της πόλης και μπαίνει κατευθείαν σε ένα τρένο. Το ηλεκτρικό της αυτοκίνητο στη συνέχεια οδηγεί μόνο του για να παρκάρει και να επαναφορτιστεί. Ένας άνδρας έχει καρδιακή προσβολή στο δρόμο. Οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης στέλνουν ένα drone εξοπλισμένο με έναν απινιδωτή για να φτάσει λίγα κρίσιμα λεπτά πριν από ένα ασθενοφόρο. Μια οικογένεια ιπτάμενων ρομπότ συντήρησης ζει μόνιμα στην κορυφή μιας πολυκατοικίας - ικανή να επισκευάσει αυτόνομα ρωγμές ή διαρροές και να καθαρίσει φύλλα από τις υδρορροές.

Τέτοια ουτοπικά, αστικά οράματα βοηθούν στην προώθηση της ρητορικής της «έξυπνης πόλης» που για την τελευταία δεκαετία περίπου, έχει διακηρυχθεί πιο ενεργητικά από μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας, μηχανικής και συμβούλων. Το όραμα για τις «έξυπνες πόλεις» βασίζεται στην πανταχού παρούσα ασύρματη ευρυζωνική σύνδεση και την ενσωμάτωση μηχανογραφημένων αισθητήρων στον αστικό ιστό, έτσι ώστε τα σταντ ποδηλάτων και οι λαμπτήρες, το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης και τα φωτιστικά, καθώς και οι geeky οικιακές συσκευές όπως τα ψυγεία στο διαδίκτυο και τα απομακρυσμένα ελεγχόμενα συστήματα θέρμανσης, να γίνουν μέρος του λεγόμενου «διαδικτύου των πραγμάτων» (internet of things) (η παγκόσμια αγορά για την οποία εκτιμάται τώρα στα 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια). Η καλύτερη ζωή μέσω της βιοχημείας δίνει τη θέση της σε ένα όνειρο καλύτερης διαβίωσης μέσω δεδομένων. Μπορείτε ακόμη και να πάρετε και ένα μεταπτυχιακό για τις Smart Cities στο University College του Λονδίνου.

Ωστόσο, υπάρχουν δυστοπικές κριτικές, επίσης, για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό το όραμα της «έξυπνης πόλης» για τον απλό πολίτη. Η ίδια η φράση έχει προκαλέσει ένα αντίλογο μεταξύ τεχνο-ουτοπιστών και μεταμοντέρνων τεμπέληδων: θα πρέπει η πόλη να είναι ένα βελτιστοποιημένο πανοπτικόν ή ένα χωνευτήρι πολιτισμών και ιδεών;

Και τι ρόλο θα παίξει ο πολίτης; Αυτό του άμισθου υπαλλήλου δεδομένων, που συνεισφέρει οικειοθελώς πληροφορίες σε μια αστική βάση δεδομένων η οποία νέμεται από ιδιωτικές εταιρείες; Είναι ο κάτοικος της πόλης που είναι καλύτερα οπτικοποιημένος ως ένα ομαλά κινούμενο pixel, πηγαίνοντας από την εργασία, τα καταστήματα στο σπίτι και πίσω πάλι, σε μια πολύχρωμη τρισδιάστατη γραφική οθόνη; Ή μήπως ο πολίτης δικαιωματικά είναι μια απρόβλεπτη πηγή αδίστακτων αιτημάτων και ισχυρισμών δικαιωμάτων; «Γιατί οι έξυπνες πόλεις προσφέρουν μόνο βελτίωση;» ρωτάει ο αρχιτέκτονας Rem Koolhaas. «Πού είναι η δυνατότητα της παράβασης;»

Η ιδέα της έξυπνης πόλης χρονολογείται αναμφισβήτητα τουλάχιστον από την εφεύρεση των αυτοματοποιημένων φωτεινών σηματοδοτών, οι οποίοι αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά το 1922 στο Χιούστον του Τέξας. Ο Leo Hollis, συγγραφέας του “Cities Are Good For You”, λέει ότι αυτό το αναμφισβήτητα θετικό επίτευγμα της σκέψης σε στυλ ‘έξυπνης πόλης’ στη σύγχρονη εποχή είναι οι πίνακες δεικτών τρένων στο μετρό του Λονδίνου. Αλλά την τελευταία δεκαετία, χάρη στην άνοδο της πανταχού παρούσας διαδικτυακής συνδεσιμότητας και τη σμίκρυνση των ηλεκτρονικών σε τέτοιες κοινές πλέον συσκευές όπως οι ετικέτες RFID, η ιδέα φαίνεται να έχει αποκρυσταλλωθεί σε μια εικόνα της πόλης ως ένα τεράστιο, αποτελεσματικό ρομπότ - ένα όραμα που προήλθε, σύμφωνα με τον Adam Greenfield στο LSE Cities, με γιγαντιαίες εταιρείες τεχνολογίας όπως η IBM, η Cisco και η Software AG, οι οποίες ήλπιζαν.

«Η έννοια της έξυπνης πόλης σε πλήρη σύγχρονη μορφή της φαίνεται να προέρχεται μέσα σε αυτές τις επιχειρήσεις», σημειώνει ο Γκρίνφιλντ στο βιβλίο του “Against the Smart City” του 2013.

Ολόκληρες νέες πόλεις, όπως το Songdo στη Νότια Κορέα, έχουν ήδη κατασκευαστεί σύμφωνα με αυτό το πρότυπο. Τα κτίριά της έχουν αυτόματη παροχή κλιματισμού και πρόσβαση σε υπολογιστή. Οι δρόμοι και τα συστήματα ύδρευσης, αποβλήτων και ηλεκτρικής ενέργειας είναι πυκνά με ηλεκτρονικούς αισθητήρες για να επιτρέψουν στον εγκέφαλο της πόλης να παρακολουθεί και να ανταποκρίνεται στην κίνηση των κατοίκων. Αλλά τέτοια μέρη διατηρούν μια απόκοσμη και ημιτελή αίσθηση στους επισκέπτες - η οποία ίσως δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Σύμφωνα με τον Antony Townsend, στο βιβλίο του “Smart Cities” του 2013, ο Songdo σχεδιάστηκε αρχικά ως «όπλο για την καταπολέμηση των εμπορικών πολέμων», η ιδέα ήταν «να δελεάσει τις πολυεθνικές να δημιουργήσουν ασιατικές επιχειρήσεις στο Songdo ... με χαμηλότερους φόρους και λιγότερη ρύθμιση».

Στην Ινδία, εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι έχει υποσχεθεί να χτίσει όχι λιγότερες από 100 έξυπνες πόλεις - μια ανταγωνιστική απάντηση, εν μέρει, στην ένταξη της Κίνας στις έξυπνες πόλεις ως κεντρικό δόγμα του μεγάλου αστικού σχεδίου της. Ωστόσο, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, οι τοποθεσίες της αληθινής «δημιουργικότητας της έξυπνης πόλης» παραμένουν αναμφισβήτητα οι καθιερωμένες μητροπόλεις του πλανήτη, όπως το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη, η Βαρκελώνη και το Σαν Φρανσίσκο. Πράγματι, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το Λονδίνο είναι η πιο έξυπνη πόλη από όλες. Ο Duncan Wilson της Intel το αποκαλεί «ζωντανό εργαστήριο» για πειράματα τεχνολογίας.

           

Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουν λοιπόν οι τεχνολόγοι ελπίζοντας να υφάνουν δίκτυα αιχμής και gadgets σε παμπάλαιους δρόμους και βαθιά ριζωμένες κοινωνικές συνήθειες και μοτίβα κίνησης; Αυτό ήταν το κεντρικό θέμα του πρόσφατου συνεδρίου «Re.Work Future Cities Summit», στο Docklands του Λονδίνου.

Η εκδήλωση ήταν δομημένη σαν μια σειρά γρήγορων συνομιλιών TED, με 15λεπτες φιλικές προς τους επενδυτές παρουσιάσεις για τα πάντα, από «συναισθηματική χαρτογραφία» έως βιολογικά εμπνευσμένα κτίρια. Άπαντες είχαν ένα φορητό υπολογιστή Apple και τουλάχιστον ένας παρευρισκόμενος εθεάθη να διαθέτει τα αποκαλυπτικά «έξυπνα γυαλιά» Google Glass στο κεφάλι του.

«Αντί για ένα έξυπνο τηλέφωνο, θέλω όλοι να έχετε ένα έξυπνο drone στην τσέπη σας», δήλωσε ένας ερευνητής ρομποτικής, πριν πετάξει στο αμφιθέατρο ένα drone εξοπλισμένο με κάμερα που βουίζει σαν κουνούπι μεγέθους γροθιάς. Οι ομιλητές ενθουσιάστηκαν με την εφαρμογή μεταφορών Citymapper και πώς η πόλη της Ζυρίχης είναι τόσο φουτουριστική όσο και πολιτισμένη. Οι άνθρωποι μίλησαν για την «τεράστια ευκαιρία» που αντιπροσωπεύεται από την επέκταση των προϋπολογισμών των πόλεων για τις τεχνολογικές «λύσεις».

Παραδόξως, όμως, πολλοί από τους ομιλητές φρόντισαν να δυσφημίσουν την ιδέα της ίδιας της έξυπνης πόλης, σαν να είναι κάτι που έχει ξεπεράσει τη χρησιμότητά της. «Θα είστε σε θέση να φτάσετε στην ώρα τους να εργαστείτε. θα υπάρξει μια απρόσκοπτη εμπειρία αγορών, ασφάλεια μέσω των καμερών, κ.λπ. Όλα αυτά τα πράγματα κάνουν μια πόλη ανεκτή, αλλά δεν κάνουν μια πόλη πολύτιμη», είπε ο Usman Haque, της Umbrellium

Καθώς οι εταιρείες τεχνολογίας υποβάλλουν προσφορές για συμβόλαια, παρατήρησε ο Haque, ο πραγματικός στόχος της διαφήμισής τους είναι σαφής: «Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται είναι οι διαχειριστές της πόλης οι οποίοι μπορούν να πουν: «Δεν ήμουν εγώ που πήρα την απόφαση, ήταν τα δεδομένα».

«Η έξυπνη πόλη ήταν λάθος ιδέα που ρίχτηκε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους», πρότεινε ο Dan Hill, του Future Cities Catapult. Ο Hill εμπλέκεται στην πρωτοβουλία έξυπνων πόλεων του Μάντσεστερ. «Μια έξυπνη πόλη μπορεί να είναι μια πόλη χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ή μια πόλη που είναι εύκολη να μετακινηθείς ή μια πόλη με θέσεις εργασίας και στέγαση. Το Μάντσεστερ το έχει αναγνωρίσει αυτό», λέει ο Hill.

 

Κάποιος πρέπει μόνο να κοιτάξει το νευραλγικό κέντρο υψηλής τεχνολογίας που έχτισε η IBM για το Ρίο ντε Τζανέιρο για να δει αυτό το όραμα του στυλ ‘1984’ να είναι ήδη παρόν. Είναι διακοσμημένο με οθόνες όπως ένα Nasa Mission Control για την πόλη. Όπως γράφει ο Τάουνσεντ: «Αυτό που ξεκίνησε ως εργαλείο για την πρόβλεψη της βροχής και τη διαχείριση της αντίδρασης των πλημμυρών μεταμορφώθηκε σε έναν πίνακα ελέγχου υψηλής ακρίβειας για ολόκληρη την πόλη». Ο δήμαρχος του Ρίο, Eduardo Paes, καυχιέται: «Το κέντρο επιχειρήσεων μας επιτρέπει να έχουμε ανθρώπους να κοιτάζουν σε κάθε γωνιά της πόλης, 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα».

Επιπλέον, αν μια ολόκληρη πόλη έχει ένα «λειτουργικό σύστημα», τι συμβαίνει όταν κάτι πάει στραβά; Το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο για το λογισμικό είναι ότι καταρρέει. Η έξυπνη πόλη, σύμφωνα με τον Χόλις, είναι πραγματικά απλά μια «διαρκής beta πόλη». Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα συμβούν ατυχήματα – αυτοκίνητα χωρίς οδηγό θα συντριβούν, σφάλματα θα κατεβάσουν ολόκληρα υποσυστήματα μεταφορών ή το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας, drones θα χτυπήσουν επιβατικά αεροσκάφη. Πόσο έξυπνοι θα φαίνονται οι αρχιτέκτονες της έξυπνης πόλης;

Ένας λιγότερο παρεμβατικός τρόπος για να κάνετε μια πόλη πιο έξυπνη μπορεί να είναι να δώσετε σε όσους την κυβερνούν έναν τρόπο να δοκιμάσουν τις αποφάσεις τους στην εικονική πραγματικότητα πριν τις επιβάλουν σε κανονικούς ανθρώπους. Αυτή είναι η ιδέα πίσω από την εταιρεία προσομοίωσης πόλεων Simudyne, τα έργα της οποίας περιλαμβάνουν λεπτομερή μηχανογραφημένα μοντέλα για τον σχεδιασμό της απάντησης σε έναν σεισμό ή την εκκένωση ενός νοσοκομείου. Είναι σαν το παιχνίδι στρατηγικής SimCity – για τις πραγματικές πόλεις. Και πράγματι η Simudyne αντλεί τώρα μεγάλο μέρος του ταλέντου της από τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. «Όταν ξεκινήσαμε, ήμασταν απλώς μαθηματικοί», εξηγεί ο Justin Lyon, Διευθύνων Σύμβουλος της Simudyne. «Οι άνθρωποι κοιτούσαν τις προσομοιώσεις μας και αστειεύονταν ότι ήταν ανεξιχνίαστες. Έτσι, πριν από πέντε ή έξι χρόνια αναπτύξαμε ένα νέο σύστημα που επιτρέπει να κάνουμε απεικονίσεις – όμορφες εικόνες».

Μια άλλη σοβαρή χρήση «όμορφων εικόνων» παραδειγματίζεται από το έργο των ScanLAB Projects, το οποίο χρησιμοποιεί το Lidar και το ραντάρ διείσδυσης στο έδαφος για να κάνει τρισδιάστατες απεικονίσεις πραγματικών τόπων. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εγκαταστάσεις τέχνης και ψυχαγωγία: για παράδειγμα, χαρτογραφώντας την υπόγεια αρχαία Ρώμη για το BBC.

Τι θα γινόταν αν μπορούσατε να ταξιδέψετε μέσω μιας οπτικά πειστικής προσομοίωσης πόλης φορώντας ακουστικά και γυαλιά εικονικής πραγματικότητας; Ο  Lyon που τα δοκίμασε για πρώτη φορά, λέει: «Όλα άλλαξαν για μένα». Υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν να ζήσουν μία «πραγματικότητα» μέσα από τέτοιες προσομοιώσεις. Η πιο έξυπνη πόλη του μέλλοντος θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στο κεφάλι μας, καθώς θα περνάμε όλο τον χρόνο μας συνδεδεμένοι σε μια εικονική μητροπολιτική πραγματικότητα που είναι πολύ καλύτερη από οτιδήποτε φυσικά χτισμένο.

Εν τω μεταξύ, όταν ακούτε ότι οι πόλεις μοντελοποιούνται σε μεμονωμένους ανθρώπους - ή σε αυτό που ονομάζονται «πράκτορες» (agents) - μπορεί να αισθάνεστε άβολα και να επιμένετε ότι η ελεύθερη βούληση κάνει τις ενέργειές σας στην πόλη απρόβλεπτες. O Lyon απαντά: «Έχουν απόλυτο δίκιο ως άτομα, αλλά συλλογικά κάνουν λάθος. Ενώ δεν μπορώ να προβλέψω τι θα κάνετε αύριο, μπορώ να έχω, με κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης, μια αίσθηση του τι πρόκειται να κάνει το πλήθος, τι θα κάνει μια ομάδα ανθρώπων. Επιπλέον, εάν τραβάτε δεδομένα όλη την ώρα, τα χρησιμοποιείτε για να ενημερώσετε τα δεδομένα των εικονικών ανθρώπων.

«Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν 30 εκατομμύρια άνθρωποι στο Λονδίνο: μπορείτε να έχετε μια προσομοίωση και των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντικατοπτρίζει πολύ καλά την κατάσταση, αλλά δεν είναι ακριβές αντίγραφο του Λονδίνου. Έχετε 30 εκατομμύρια ‘πράκτορες’ και, στη συνέχεια, ας έχουμε μια κανονική μετακίνηση ως συνήθως, ας έχουμε μια χιονοθύελλα, ας κλείσουμε μερικές γραμμές τρένων ή ας έχουμε ένα τρομοκρατικό περιστατικό, έναν σεισμό και ούτω καθεξής». Ο Lyon λέει ότι θα έχετε μια εξαιρετικά ακριβή εικόνα για το πώς οι άνθρωποι, μαζικά, θα αντιδράσουν σε αυτά τα σενάρια. «Ενώ δεν με ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο άτομο, με ενδιαφέρει η αναδυόμενη συμπεριφορά του πλήθους».

Τι γίνεται όμως με πιο φαύλους φορείς που ενδιαφέρονται για συγκεκριμένα άτομα; Καθώς οι πολίτες σκοντάφτουν σε ένα μέλλον όπου θα περπατούν γύρω από μια πόλη πυκνή με αισθητήρες, κάμερες και drones που παρακολουθείται κάθε κίνησή τους - ακόμη και αν είναι χαμογελαστοί (όπως έχει ήδη δοκιμαστεί στο Φεστιβάλ Τζαζ του Cheltenham) ή αισθάνονται άσχημα - υπάρχει μια έντονη συζήτηση σχετικά με την παρακολούθηση και την προστασία της ιδιωτικής ζωής που θα επισκιάσει τυχόν προηγούμενες συνομιλίες για το Facebook ή ακόμα, ίσως, κυβερνητικές υπηρεσίες πληροφοριών που σαρώνουν το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο. Η έξυπνη πόλη μπορεί να είναι ένα μέρος όπου δεν μπορείτε ποτέ να εξαφανιστείτε.

«Εάν έχετε κινητό τηλέφωνο και τους σωστούς αισθητήρες σε όλη την πόλη, οι άνθρωποι έχουν αποδείξει την ικανότητα να παρακολουθούν αυτά τα μεμονωμένα τηλέφωνα», επισημαίνει ο Lyon.

 

Αυτό είναι δυνητικά ένα ζήτημα με πρωτοβουλίες ανοικτών δεδομένων, όπως αυτές που βρίσκονται σε εξέλιξη στο Μπρίστολ και το Μάντσεστερ, τα οποία δημοσιοποιούν τα δεδομένα που κατέχουν σχετικά με τη στάθμευση, την προμήθεια και τον προγραμματισμό της πόλης, τις δημόσιες τουαλέτες και την πυροσβεστική υπηρεσία. Το δημοκρατικό κίνητρο αυτής στυλ ‘έξυπνης πόλης’ σκέψης φαίνεται αδιαμφισβήτητο: η δημιουργία δημοτικών συνόλων δεδομένων χρηματοδοτείται από φορολογούμενους πολίτες, επομένως οι πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να τα χρησιμοποιούν.

Αλλά πόσο ασφαλή είναι τα ανοιχτά δεδομένα; Έχει ήδη αποδειχθεί, για παράδειγμα, ότι τα ανοιχτά προσβάσιμα δεδομένα του συστήματος πρόσληψης ποδηλατοδρόμων του Λονδίνου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παρακολούθηση μεμονωμένων ποδηλατών. «Υπάρχει η δυνατότητα να τα βλέπουμε όλα ως Μεγάλο Αδελφό», λέει ο Mike Rawlinson του City ID. «Αν δημοσιεύετε δεδομένα και οι άνθρωποι τα επαναχρησιμοποιούν, με ποιον σκοπό και με ποια εξουσία το κάνουν;» Πρέπει, λέει ο Χιλ, να είναι ένα «αναπλαισιωμένο κοινωνικό συμβόλαιο».

Μερικές φορές, τουλάχιστον, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να παρακολουθείτε συγκεκριμένα άτομα. Το μοντέλο νοσοκομειακής εκκένωσης της Simudyne, για παράδειγμα, πρέπει να συνδεθεί με πραγματικά δεδομένα. "«Αυτοί οι μικροί άνθρωποι που βλέπετε στην οθόνη, αυτοί είναι πραγματικοί άνθρωποι, που συνδέονται με τη βάση δεδομένων των ασθενών», εξηγεί ο Lyon – επειδή, για παράδειγμα, «πρέπει να είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε αυτό το φτωχό παιδί που έχει καεί»."

Στην πραγματικότητα, πίσω από τα ανταγωνιστικά οράματα της έξυπνης πόλης είναι τα ανταγωνιστικά οράματα για το ποιος κατέχει την εξουσία στην κοινωνία. «Στο τέλος, η έξυπνη πόλη θα καταστρέψει τη δημοκρατία», προειδοποιεί ο Hollis. Όπως και η Google, θα έχουν αρκετά δεδομένα για να μην χρειάζεται να σε ρωτούν τι θέλετε».

ΚΟ / πηγή

ΗΠΑ: Το FBI δημοσιοποιεί 100 σελίδες από το «Μανιφέστο» της τρανς δράστη του μακελειού στο χριστιανικό σχολείο του Νάσβιλ

      

Μετά από δύο χρόνια σιωπής και δικαστικών διαμαχών, το FBI δημοσίευσε πάνω από 100 σελίδες γραπτών και υλικού που ανακτήθηκαν από το όχημα της Audrey Hale, της δράστη που ευθύνεται για τη φρικτή σφαγή του 2023 στο χριστιανικό σχολείο Covenant στο Νάσβιλ.

Αυτό που αποκαλύπτουν αυτές οι σελίδες είναι κάτι περισσότερο από μια διαταραγμένη σκέψη - υποδεικνύουν μια σκοτεινή δαιμονική επιρροή.

Η Hale, βιολογική γυναίκα που αυτοπροσδιοριζόταν ως «άνδρας» και αναφερόταν στον εαυτό της με αντωνυμίες «αυτός/αυτόν», εισέβαλε στο χριστιανικό σχολείο στις 27 Μαρτίου 2023, σκοτώνοντας τρεις 9χρονους μαθητές και τρία μέλη του προσωπικού πριν πυροβοληθεί από τους αστυνομικούς που ανταπέδωσαν τους πυροβολισμούς που δέχτηκαν.

«Σχεδιάζω να πεθάνω σήμερα»

Έτσι ξεκίνησε ένα ιδιωτικό μήνυμα στο Instagram η 28χρονη Audrey Elizabeth Hale προς τη φίλη της Averianna Patton το πρωί της Δευτέρας εκείνης της εβδομάδας. «Πιθανότατα θα ακούσετε για μένα στις ειδήσεις μετά το θάνατό μου. Αυτό είναι το τελευταίο αντίο. - Σε αγαπώ. Τα λέμε και πάλι σε μια άλλη ζωή», συνέχισε η Χέιλ.

Λίγα λεπτά αφότου η Χέιλ έστειλε αυτό το ζοφερό μήνυμα, πήγε με το αυτοκίνητό της οδήγησε στο Covenant School στο Νάσβιλ του Τενεσί, όπου είχε φοιτήσει ως παιδί. Φορώντας ένα κόκκινο καπέλο του μπέιζμπολ αναποδογυρισμένο προς τα πίσω και κουβαλώντας τρία όπλα, η Hale πυροβόλησε μέσα από τις γυάλινες πόρτες της εισόδου του σχολείου, περπάτησε αργά μέσα από διαδρόμους και σκότωσε έξι ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων τριών εννιάχρονων μαθητών και της διευθύντριας του σχολείου, Katherine Koonce, ηλικίας 60 ετών.

Η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε τη Χέιλ για να την σταματήσει από το να σκοτώσει περισσότερους. Ο αρχηγός της αστυνομίας του Νάσβιλ, Τζον Ντρέικ, δήλωσε ότι η Χέιλ ήταν «έτοιμη να κάνει περισσότερο κακό από ό,τι πραγματικά έγινε». Είπε επίσης ότι η Χέιλ είχε γράψει ένα λεπτομερές μανιφέστο για το πώς ήθελε να επιτεθεί στη χριστιανική κοινότητα.

Τα γραπτά που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο της Hale περιελάμβαναν σχέδια, μανιφέστα και διαστρεβλωμένες αναφορές της για τον Θεό και τον Ιησού. Ένα χειρόγραφο σημείωμα έγραφε: «Συγχώρεσέ με Θεέ, αυτή η πράξη θα είναι χωρίς δόξα». Σε μια άλλη ανατριχιαστική καταχώρηση, η Hale δήλωσε: «Τίποτα στη γη δεν μπορεί να με σώσει» και «Η θρησκεία δεν θα με σώσει».

Υπάρχουν επίσης άμεσες επιθέσεις στην χριστιανική πίστη, καθώς δηλώνει τις βίαιες προθέσεις της: «Προσευχηθείτε στον Θεό σας να ζήσουν τα παιδιά σας, γιατί θα προσπαθήσω να σκοτώσω όλα τα παιδιά σας».

 

Μια ομάδα γονέων του Covenant είχε τη δυνατότητα να παρέμβει στην υπόθεση και να υποστηρίξει ότι τα αρχεία δεν πρέπει ποτέ να δημοσιοποιηθούν. Είπαν ότι η δημοσιοποίηση θα ήταν τραυματική για τις οικογένειες και θα μπορούσε να εμπνεύσει επιθέσεις μίμησης.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας να διατηρηθούν τα αρχεία κλειστά, οι γονείς της Hale μεταβίβασαν την ιδιοκτησία της περιουσίας της Hale στην ομάδα των γονέων. Οι δικηγόροι των γονέων υποστήριξαν στη συνέχεια ότι κατείχαν τα πνευματικά δικαιώματα, ένας ακόμη λόγος για τον οποίο τα αρχεία δεν μπορούσαν να δημοσιοποιηθούν.

Επίσης, στην υπόθεση παρενέβησαν το The Covenant School και η Covenant Presbyterian Church, της οποίας είναι το κτίριο. Υποστήριξαν ότι τα αρχεία πρέπει να παραμείνουν κλειστά επειδή η δημοσιοποίησή τους θα μπορούσε να απειλήσει την ασφάλειά τους.

           

Η/«Ο» Hale, κατά την αστυνομία, «γεννήθηκε ως γυναίκα» και αυτοπροσδιοριζόταν «ως τρανς άνδρας». Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Josh Hawley, από το Μιζούρι, είναι μεταξύ εκείνων που εξ αρχής ισχυρίστηκαν ότι η ένοπλη επίθεση ήταν έγκλημα μίσους κατά των Χριστιανών. Η καθυστέρηση στην δημοσιοποίηση των γραπτών τροφοδότησε εικασίες σχετικά με το τι μπορεί να περιέχουν και θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το γιατί η αστυνομία δεν τα δημοσιοποίησε αμέσως.

ΚΟ / πηγή (κι εδώ)

«Μια δική μας πατρίδα». Το παράδειγμα της Orania

Με αφορμή την είδηση της συνάντησης Τραμπ & προέδρου Ν. Αφρικής (Ραμαφόζα) & τους πρώτους πρόσφυγες από τη Ν. Αφρική που υποδέχτηκαν οι ΗΠΑ, ακολουθεί ένα ακόμα "αιρετικό" άρθρο του ΚΟ, γραμμένο 12 χρόνια πριν. [Για την τραγική κατάσταση των λευκών στη Ν. Αφρική (δολοφονίες & φτώχεια) υπάρχουν άρθρα στον ΚΟ: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ] 

Του F. Roger Devlin (American Renaissance, 21 Ιουνίου 2013) / ΚΟ

«Η πολιτική εξουσία προέρχεται από τη φυσική κατοχή: όχι από ιστορικά δικαιώματα, όχι από τίτλους ιδιοκτησίας, όχι από ηθικά δικαιώματα — μόνο από κατοχή. Οι άνθρωποι που κατέχουν μια περιοχή καθορίζουν τη φύση της κοινωνίας σε αυτήν την περιοχή». Αυτά λέει ο γεννημένος στη Ροδεσία πρώην δημοσιογράφος Arthur Kemp*, ο οποίος διαγράφηκε από το Συντηρητικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής επειδή αντιτάχθηκε στο απαρτχάιντ υπέρ του αποσχιστικού κινήματος των Αφρικάνερ.

Κατά την άποψη του Κεμπ, η μη αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας ήταν η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Το εκλογικό σώμα των Αφρικάνερ πίστευε ότι μια σταθερή ευρωπαϊκή κοινωνία θα μπορούσε να οικοδομηθεί σε μια περιοχή με πλειοψηφία μαύρων και ότι με τους σωστούς νόμους θα μπορούσαν να απολαμβάνουν για πάντα τα οφέλη της φθηνής μαύρης εργασίας, εμποδίζοντας παράλληλα τους μαύρους να καθορίζουν τη φύση της κοινωνίας της Νότιας Αφρικής. Αντί να εμποδίσει την κυριαρχία της μαύρης πλειοψηφίας, αυτό το σύστημα ήταν μια θερμοκοιτίδα γι' αυτήν. Το απαρτχάιντ έκανε τους λευκούς να εξαρτώνται από τους μαύρους, ακόμη και καθώς πολλαπλασίαζε τον αριθμό των μαύρων.

Οι «ταραχές» των μεταναστών στην Ευρώπη σήμερα είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό μια πολιτική διαμάχη για επικράτηση, μια προσπάθεια εχθρικά διακείμενων αλλοδαπών να επιβάλουν την κυριαρχία τους σε περιοχές όπου αποτελούν πλέον την πλειοψηφία. Όπως και το απαρτχάιντ, η πολυπολιτισμική σκέψη που οδήγησε στη μαζική μετανάστευση είναι μια φαντασίωση επειδή αγνοεί την θεμελιωδώς εδαφική φύση της πολιτικής εξουσίας.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουν οι λευκοί για να εξασφαλίσουν τη φυσική και πολιτιστική τους επιβίωση; Πρέπει να δημιουργήσουν πατρίδες (homelands) στις οποίες θα αποτελούν την πλειοψηφία και θα μπορούν να προστατεύσουν τη φυλετική και πολιτιστική τους ακεραιότητα. Οι μαύροι έχουν πολλές τέτοιες πατρίδες. Οι Κινέζοι έχουν πατρίδα. Ακόμα και οι Εβραίοι έχουν τώρα πατρίδα. Μόνο οι λευκοί δεν έχουν πλέον ένα μέρος να αποκαλούν “home” (δική τους πατρίδα, δικό τους σπίτι) και γι' αυτό απειλείται μόνο η δική τους επιβίωση.

         

Όταν οι mainstream δημοσιογράφοι συζητούν για τη δημογραφική αλλαγή, τους αρέσει να την αποκαλούν «μαζική μετακίνηση λαών», μια βολικά ουδέτερη φράση που καλύπτει την πραγματικότητα ότι όλο αυτό το «κίνημα» είναι προς μία κατεύθυνση - προς τις πατρίδες των λευκών. Αν και πολλοί λευκοί δεν το γνωρίζουν, ο κανόνας στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι οι κυρίαρχες πλειοψηφίες να απολαμβάνουν ειδική νομική προστασία. Όπως σημειώνει ο κ. Kemp:

Η Ιαπωνία, η Κίνα, η Ινδία, τα περισσότερα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, τα περισσότερα κράτη της Βόρειας Αφρικής, τα περισσότερα κράτη της Μέσης Ανατολής και, φυσικά, το Ισραήλ, είναι εθνοτικά κράτη με ποικίλους βαθμούς νομικής επιβολής που έχουν σχεδιαστεί για να διασφαλίζουν ότι διατηρούν την ομοιογένειά τους.

Αυτή η πολιτική που βασίζεται στην λογική αποτρέπει τις εθνοτικές συγκρούσεις πριν αυτές προκύψουν.

 

Ακόμη και πολλοί λευκοί liberals τάσσονται υπέρ τέτοιων πολιτικών — εφόσον οι προνομιούχοι δεν είναι λευκοί. Θα βοηθήσουν ευχαρίστως στην προστασία των Θιβετιανών ή των ινδιάνικων φυλών του Αμαζονίου από την εισβολή ξένων. Σε αυτά τα άτομα όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δουν ότι είναι δίκαιο και σωστό και η δική τους φυλή να απολαμβάνει την ίδια προστασία.

Και οι Ευρωπαίοι εμπίπτουν στον ορισμό εκείνων που φέρουν την ταμπέλα της θυματοποίησης, όπως οι ιθαγενείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν έναν συνεχή ιστορικό δεσμό με μια συγκεκριμένη περιοχή, χαρακτηρίζονται από μεγάλο βαθμό ομοιογένειας και αποικίζονται από αλλοδαπούς.

“Indigenous homelands” (δηλ. «πατρίδες μόνο για ιθαγενείς»), στις οποίες οι ιθαγενείς απολαμβάνουν ειδικό καθεστώς και προστασία, έχουν ιδρυθεί σε όλο τον κόσμο. Μόνο η Βραζιλία έχει 672 τέτοιες περιοχές. η μικροσκοπική Μπελίζ έχει βρει χώρο για οκτώ και δεκάδες άλλες βρίσκονται στην Αυστραλία, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ινδία, το Πακιστάν και σε όλη τη Λατινική Αμερική. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν εκδώσει μια «Διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Ιθαγενών Λαών» και διατηρούν ένα «Μόνιμο Φόρουμ για τα Ιθαγενή Θέματα».

Το μόνιμο φόρουμ θα έκανε καλά να διευρύνει τους ορίζοντές του. Όπως επισημαίνει ο Kemp, εδώ και αρκετές δεκαετίες τα δεδομένα έχουν αντιστραφεί και οι Ευρωπαίοι έχουν απομακρυνθεί από τους λαούς που κάποτε αποίκισαν. Ο Kemp παραθέτει τα ακόλουθα στοιχεία:

Όπως σημειώνει ο Kemp, «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία περιοχή στη γη που να έχει διατεθεί ειδικά για τους Ευρωπαίους». Γιατί δεν παρέχεται στους κληρονόμους του δυτικού πολιτισμού η προστασία που παρέχεται συστηματικά στους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ζούγκλας του Αμαζονίου;

Δεν παρέχεται επειδή μια τέτοια προστασία θα ήταν «λευκή υπεροχή». Αυτός ο μοντέρνος μπαμπούλας είναι όμως ασυμβίβαστος με τον εθνοτικό εθνικισμό που υποστηρίζει ο Kemp: «η αυτοδιάθεση αποφεύγει συγκεκριμένα την αξίωση να κυριαρχείς πάνω στους άλλους». Ο Kemp - σφοδρός επικριτής του απαρτχάιντ - υποστηρίζει ότι η απαίτηση για μαύρη αυτοδιοίκηση στη Νότια Αφρική επικυρώνει την λευκή αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.

Ούτε πρέπει ένα πρόγραμμα εδαφικής ανεξαρτησίας να περιλαμβάνει οποιαδήποτε αξίωση ανωτερότητας. Ο Kemp υποστηρίζει ότι «η συμβολή του Ευρωπαίου ανθρώπου στον κόσμο και την ευημερία όλων των ανθρώπων είναι αξεπέραστη», αλλά δεν απαιτεί περισσότερα για τον δικό του λαό από όσα θα ήταν διατεθειμένος να παραχωρήσει στους πυγμαίους ή τους Βουσμάνους.

Μέχρι στιγμής, η αντίσταση στη μαζική, μη λευκή μετανάστευση προέρχεται από εθνικιστικά πολιτικά κόμματα, τα οποία έχουν προσπαθήσει να εισέλθουν στην κυβέρνηση με δημοκρατικά μέσα. Πουθενά δεν έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η δυτική δημοκρατία, σύμφωνα με τα λόγια του Kemp, «έχει μετατραπεί σε διακυβέρνηση από την πλούσια ελίτ και τα ισχυρά λόμπι». Ενώ η μαζική μετανάστευση δεν είναι δημοφιλής στους απλούς Ευρωπαίους, οι κοινωνικές και πολιτικές ελίτ είναι φανατικά αφοσιωμένες σε αυτήν.

Επιπλέον, οι μη λευκοί παντού ψηφίζουν ως μπλοκ για τα πιο φιλομεταναστευτικά κόμματα. Οι λευκοί όχι μόνο δεν ψηφίζουν με βάση την φυλή τους, αλλά θεωρούν κάτι τέτοιο ηθικά λανθασμένο. Αυτό σημαίνει ότι είναι απίθανο οποιοδήποτε εθνικιστικό κόμμα να κατακτήσει την εξουσία μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα όσο ακόμα οι λευκοί αποτελούν την πλειοψηφία.

Οι λευκοί δεν πρέπει να απορρίπτουν τη δημοκρατική συμμετοχή. Όπως γράφει ο Kemp, «παραμένει ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος για να διαδοθεί το μήνυμα του εθνοεθνικισμού, ο οποίος είναι ζωτικής σημασίας για οποιαδήποτε πιθανή λύση στην κρίση». Μπορεί ακόμα βέβαια, ένα εθνικιστικό κόμμα να έρθει στην εξουσία σε μία ή περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και να αντιστρέψει τη δημογραφική κρίση, αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε σε μία μόνο μικρή χώρα, μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε σοκ σε όλη την ήπειρο. Οι ελίτ έχουν βάσιμους λόγους να φοβούνται τα εθνικιστικά κόμματα.

Αλλά ο Kemp πιστεύει ότι οι λευκοί πατριώτες πρέπει να υιοθετήσουν νέους δρόμους δράσης. Συγκεκριμένα, πρέπει να αρχίσουν να χτίζουν αυτόνομες ευρωπαϊκές κοινότητες όπου είναι πρακτικά δυνατό να το κάνουν και τελικά να δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό εθνοκράτος (ή κράτη).

Το μεγάλο πλεονέκτημα της δημιουργίας ευρωπαϊκών κοινοτήτων είναι ότι δεν απαιτεί την προσέλκυση πλειοψηφιών. Ουσιαστικά, συγκεκριμένα βήματα μπορούν να γίνουν σήμερα από τη μειοψηφία των λευκών που κατανοούν την επικείμενη καταστροφή. Τελικά, τέτοιες κοινότητες θα μπορούσαν να γίνουν κράτη. Αυτές οι κοινότητες θα προσελκύσουν τελικά από όλο τον κόσμο Ευρωπαίους που κατανοούν τις γενοκτονικές συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας. Και πού αλλού θα βρουν ακόμη και οι φιλελεύθεροι γειτονιές με «καλά σχολεία» και «χαμηλή εγκληματικότητα»;

 

Η νοτιοαφρικανική πόλη Orania είναι ένα καλό παράδειγμα του τι πρέπει να κάνουν οι λευκοί. Μια μικρή μειοψηφία Αφρικάνερ συμμερίζεται εδώ και καιρό την άποψη του Kemp ότι η εξάρτηση των λευκών από την μαύρη εργασία ήταν τελικά υπεύθυνη για την πτώση της λευκής Νότιας Αφρικής. Το 1990, καθώς πλησίαζε ορατά η κατάρρευση του απαρτχάιντ, μια ομάδα λευκών πρωτοπόρων αγόρασε το εγκαταλελειμμένο χωριό Orania στην επαρχία του Βόρειου Ακρωτηρίου έναντι συμβολικής τιμής. Επέλεξαν την άγονη και φαινομενικά αφιλόδοξη τοποθεσία της πόλης για συγκεκριμένους λόγους.

 

Το Βόρειο Ακρωτήριο, με τον αραιό πληθυσμό του, αποτελούσε τη μόνη περιοχή της Νότιας Αφρικής που μπορούσε αποτελεσματικά να αποικιστεί από Αφρικάνερς με τη μικρότερη δυνατή αναστάτωση στην υπόλοιπη χώρα. Το 2010, ολόκληρο το Βόρειο Ακρωτήριο είχε μόνο το 2,3% του πληθυσμού της χώρας. Η πλειοψηφική κατοχή από Αφρικάνερς μπορούσε να επιτευχθεί με μόνο 500.000 περίπου Αφρικάνερ που μετακόμισαν στην περιοχή.

 

Ένα άγαλμα του Hendrik Verwoerd, του «αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ», δεσπόζει στην Οράνια.

Η πόλη ιδρύθηκε με βάση τρεις αρχές: οι Oranians έπρεπε να έχουν τη δική τους γη, να χρησιμοποιούν μόνο τη δική τους εργασία και να δημιουργούν τους δικούς τους θεσμούς. Από περίπου δύο δωδεκάδες πρωτοπόρους, ο πληθυσμός έχει αυξηθεί σε άνω των 1.500 κατοίκων. Η πόλη διαθέτει δύο σχολεία και εβδομήντα τοπικές επιχειρήσεις και είναι «πιθανώς η μόνη τοπική αρχή σε όλη τη Νότια Αφρική που πραγματικά ισοσκέλισε τα βιβλία της το 2012».

Το 2004, η Οράνια εισήγαγε το δικό της νόμισμα, το Ora, το οποίο αποτελεί έγκυρη μέθοδο πληρωμής εντός των ορίων της πόλης. Το Όρα διαπραγματεύεται στο ίδιο επίπεδο με το Νοτιοαφρικανικό Ραντ και καλύπτεται από την τοπική πιστωτική ένωση ταμιευτηρίου. Το νέο νόμισμα διατηρεί τα χρήματα εντός της κοινότητας.

  

«Καλώς ήρθατε στο σπίτι των Αφρικάνερ. Πληρώστε με το Όρα».

Το 2012, η ​​βρετανική εφημερίδα Sunday Times, μια εφημερίδα που δεν φημίζεται για την υπεράσπιση των λευκών, είχε γράψει τα εξής για την Orania:

Εργοτάξια υπάρχουν παντού. Οικόπεδα που πωλούνταν για 1.000 λίρες πριν από τέσσερα χρόνια τώρα αλλάζουν χέρια για 20.000 λίρες. Υπάρχουν σούπερ μάρκετ, κάθε είδους άλλα καταστήματα, γιατρός, οδοντίατρος, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, δύο σχολεία και ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Η Orania έχει οργανώσει πολλά ταξίδια στο Ισραήλ για να μελετήσει τις ισραηλινές γεωργικές τεχνικές - και οι Ισραηλινοί έχουν κάνει την έρημο να ανθίσει. Η Orania εξάγει κοσμήματα σε ολόκληρη τη Νότια Αφρική, λαχανικά που μεταφέρονται αεροπορικώς σε βρετανικά σούπερ μάρκετ και καρύδια πεκάν στην Κίνα. Η κοινότητα είναι ίσως η πιο πράσινη στη Νότια Αφρική: όλες οι καλλιέργειες είναι βιολογικές, όλα ανακυκλώνονται και χρησιμοποιείται εναλλακτική ενέργεια όποτε είναι δυνατόν. Οι άνθρωποι αφήνουν τα κλειδιά τους στα αυτοκίνητά τους, ζουν με τις πόρτες τους ανοιχτές και τα παιδιά παίζουν, χωρίς επίβλεψη, στον δρόμο μέχρι να νυχτώσει.

 

Ένα σπίτι στην Orania με ηλιακό θερμοσίφωνα.

Οι Sunday Times αναφέρουν ότι το Συμβούλιο της Orania καταβάλλει επιχορήγηση 1.000 λιρών (1.600 δολάρια) για κάθε παιδί που γεννιέται στην πόλη. Ο τοπικός ξεναγός John Strydom λέει: «Πρόσφατα η ανάπτυξη έχει γίνει εκρηκτική. Η τωρινή μας γη μπορεί να στεγάσει 25.000 ανθρώπους, αλλά φυσικά θα αγοράσουμε περισσότερη γη». Δεν πιστεύουν όλοι ότι αυτή είναι η καλύτερη πορεία. Η ιδρύτρια της πόλης Carel Boshoff λέει: «Η επέκταση εδώ μπορεί να μην είναι ο σωστός δρόμος. Χρειαζόμαστε μια άλλη Orania στη Δυτική Ακτή».

Το μεγαλύτερο εμπόδιο της πόλης παραμένει να πείσει τους συναδέλφους της Αφρικανέρ να εγκαταλείψουν τα βραχυπρόθεσμα πλεονεκτήματα της «φθηνής» μαύρης εργασίας. Όπως σημειώνει ο Kemp, οι λευκοί πρωτοπόροι εκτός Νότιας Αφρικής δεν θα είχαν αυτό το πρόβλημα.

       

      Η επίσημη σημαία της Orania.

Μια άλλη περίπτωση που αξίζει να μελετηθεί προτείνει ο Kemp είναι το Ισραήλ, το μόνο δηλωμένο εθνοκράτος (ethnostate) στον κόσμο. Ο Theodor Hertzel δεν ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ένα σύγχρονο εβραϊκό έθνος, αλλά το βιβλίο του 1896 "Το Εβραϊκό Κράτος" προσέφερε το πρώτο συνεκτικό σχέδιο για ένα τέτοιο.

 

     

Την επόμενη κιόλας χρονιά, το Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο συνεδρίασε στη Βασιλεία της Ελβετίας για να προωθήσει τον αποικισμό. Το 1901, δημιουργήθηκε το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο για την αγορά γης στην Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα, ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη ένα επίσημο γραφείο για τον Σιωνιστικό Οργανισμό για την ανάπτυξη της εβραϊκής γεωργίας, των οικισμών, της εκπαίδευσης, της γης, των οικονομικών και της μετανάστευσης.

Το 1917, η "Διακήρυξη Μπάλφουρ" της Βρετανίας αναγνώρισε επίσημα σε διεθνές επίπεδο την σιωνιστική προσπάθεια και δεσμεύτηκε να διαθέσει τμήματα της Παλαιστίνης για μια «εθνική πατρίδα» (national home) για τον εβραϊκό λαό. Μέχρι το 1923, 40.000 Εβραίοι είχαν μεταναστεύσει στην Παλαιστίνη. Μέχρι το 1939 είχαν φτάσει άλλοι 382.000. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη ήρθαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και της πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου. Στις 14 Μαΐου 1948, το κράτος του Ισραήλ κήρυξε την ανεξαρτησία του. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 53 χρόνια από την δημοσίευση του φυλλαδίου του Χερτζλ!

Οι λευκοί μπορούν να μάθουν πολλά από το παράδειγμα του Σιωνισμού, αν και δεν είναι όλα θετικά. Το Ισραήλ καταδεικνύει τον κίνδυνο της επιλογής μιας περιοχής που απαιτεί την εκτόπιση μιας διαφορετικής (και στη συνέχεια εχθρικής) ομάδας. Εάν η περιοχή που επιλέγουμε δεν είναι σε μεγάλο βαθμό άδεια, όπως το Βόρειο Ακρωτήριο της Νότιας Αφρικής, τότε πρέπει ήδη να έχει μια ισχυρή λευκή πλειοψηφία.

Οι άνθρωποι - ακόμη και οι πιο ιδεολογικά αφοσιωμένοι - δεν θα μετακινηθούν πουθενά εκτός αν είναι σε θέση να κερδίσουν τα προς το ζην. Οι Σιωνιστές γνώριζαν ότι μόλις δημιουργηθεί το μικρό προγεφύρωμα, η πρώτη προτεραιότητα ήταν να δημιουργηθεί μια ουσιαστική υποδομή που θα παρείχε στους νεοφερμένους τα μέσα για να βιοποριστούν.

Η Orania, αντίθετα, ξεκίνησε αργά επειδή δεν είχε τίποτα συγκρίσιμο. Για αυτό τα πρώτα χρόνια προσέλκυε μόνο εύπορους συνταξιούχους.

Τι γίνεται με τους Ευρωπαίους;

Σήμερα, στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων φαίνεται να μην είναι ικανή για τίποτα περισσότερο από το να τρέξει μακριά στις συνεχώς μειούμενες «καλές γειτονιές» που έχουν απομείνει στις χώρες τους. Όπως γράφει ο Kemp, «μια «μαζική έξοδος» προς μια ευρωπαϊκή πατρίδα, αν συμβεί ποτέ, θα συμβεί πολύ μετά την πλήρη κατάληψη των πρώην ευρωπαϊκών εθνών». Ακόμα και τότε, πολλοί λευκοί θα προτιμούσαν να εξαφανιστούν λόγω ατεκνίας, επιμιξίας ή τελικής φυσικής εξόντωσης από τα πιο βίαια στοιχεία άλλων φυλών.

Ο Kemp σημειώνει ότι υπάρχουν πολλοί «αμαθείς, απαθείς, στενόμυαλοι λευκοί»  που δεν θα συνέλθουν ποτέ. «Είμαστε καλύτερα χωρίς αυτούς» γράφουν.

Το πιο δύσκολο βήμα στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού εθνοκράτους, λοιπόν, είναι να υπάρξει βούληση. Μόλις ένας σημαντικός αριθμός λευκών το επιτύχει αυτό, το επόμενο βήμα θα είναι η δημιουργία μιας εταιρείας αποικιοκρατίας που θα συντονίζει τη συγκέντρωση χρημάτων, θα αγοράζει γη, θα δημιουργεί επιχειρήσεις και θα οργανώνει τη μετανάστευση. Ο Kemp σημειώνει ότι πολλές επαγγελματικές υπηρεσίες μπορούν πλέον να παρασχεθούν από οπουδήποτε στη γη. Η επανάσταση στην τεχνολογία των επικοινωνιών σημαίνει ότι η δημιουργία αποικιών θα ήταν πολύ πιο εύκολη από ό,τι στην Εποχή των Εξερευνήσεων.

Μετά, το δεύτερο πιο δύσκολο ερώτημα είναι η επιλογή και ο αποικισμός μιας περιοχής. Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις. Η μία είναι να επιλεγεί μια μικρή πόλη ή περιοχή μέσα σε ένα υπάρχον απειλούμενο δυτικό κράτος. Ο στόχος θα ήταν να δημιουργηθεί μια σειρά από πόλεις ή περιοχές που θα μπορούσαν σε μεταγενέστερο στάδιο να σχηματίσουν ένα συνεχόμενο, ανεξάρτητο κράτος.

Οι προσπάθειες θα πρέπει να κατευθύνονται προς την πλήρωση μιας περιοχής με φυλετικά συνειδητοποιημένους Ευρωπαίους που είναι συντονισμένοι στο έργο, όχι απλώς να βασίζονται σε έναν υπάρχοντα λευκό πληθυσμό. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει μια ευρωπαϊκή πλειοψηφία, όπως στο Βερμόντ (ΗΠΑ), για παράδειγμα, που είναι εχθρική προς ένα τέτοιο έργο.

Η άλλη προσέγγιση είναι να στοχεύσουμε σε ένα δημογραφικά κατάλληλο και δεκτικό έθνος. Η Ανατολική Ευρώπη είναι πολλά υποσχόμενη. Εκτός από τους σημαντικούς πληθυσμούς Τσιγγάνων και Τούρκων, οι μη λευκοί τείνουν να μην αποτελούν περισσότερο από το δύο τοις εκατό στην περιοχή. Ο μη ευρωπαϊκός πληθυσμός της Ρωσίας είναι σημαντικός, αλλά συγκεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στο Νότο και τη Σιβηρία. Φυσικά, η Ανατολική Ευρώπη οφείλει την ελευθερία της από τη μαζική μη λευκή μετανάστευση στην απομόνωσή της ως μέρος του σοβιετικού μπλοκ και στη σχετική φτώχεια της. Καθώς ανακάμπτει και ευημερεί, θα προσελκύει μετανάστες. Από την άλλη πλευρά, πολλές από αυτές τις χώρες είναι καχύποπτες απέναντι στον δυτικό φιλελευθερισμό, και μερικές μάλιστα έχουν κυβερνήσεις που γνωρίζουν την ευρωπαϊκή παρακμή και τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων.

Τέλος, ο Κεμπ μας υπενθυμίζει:

Το αίτημα για μια ευρωπαϊκή πατρίδα δεν είναι τίποτα λιγότερο από το δικαίωμα που παρέχεται σε όλους τους άλλους λαούς στη γη. Εάν παρουσιαστεί δίκαια, χωρίς μίσος ή υποτίμηση των άλλων, θα βρει απήχηση σε λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους όλων των φυλών.

 

* Ο Άρθουρ Κεμπ, γεννημένος το 1963 στη Νότια Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε) είναι συγγραφέας και ιδιοκτήτης των Εκδόσεων ‘Ostara’. Ήταν δημοσιογράφος στη Νότια Αφρική πριν μετακομίσει στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1996. Από το 2009 έως το 2011 ήταν ο εκπρόσωπος εξωτερικών υποθέσεων του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος. Ο εκδοτικός οίκος ‘Ostara’ ιδρύθηκε το 1999 για να εκδώσει το βιβλίο "Πορεία των Τιτάνων: Η Πλήρης Ιστορία της Λευκής Φυλής", ένα βιβλίο που θεωρείται το κορυφαίο έργο του. Στόχος των Εκδόσεων Ostara, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα τους είναι «να αποτελέσουν πηγή για την ευρωκεντρική ιστορία, την πολιτική και τη μελέτη, βασισμένη στην κατανόηση ότι ο ευρωπαϊκός λαός, όπως και όλες οι άλλες φυλές στη γη, έχει ένα εγγενές δικαίωμα στην ύπαρξη, ένα παρελθόν για το οποίο είναι περήφανος και ένα μέλλον στο οποίο προσβλέπει». Η "Ostara" είναι η παγανιστική θεά της Άνοιξης, της αναγέννησης και της γονιμότητας. Πιο πάνω το βιβλίο του Κεμπ (2013) “Nova Europa: European Survival Strategy in a Darkening World”.

ΚΟ / πηγή

«THX 1138»: Όταν ο πολίτης-σκλάβος δεν θα έχει όνομα, αλλά αριθμό (και 3 γράμματα)

                       

Μιας που είναι στην επικαιρότητα (και σε λίγο στην καθημερινότητα) ο Προσωπικός  Αριθμός «για κάθε πολίτη», ο οποίος θα αποτελείται από "αλφαριθμητικά στοιχεία", δηλαδή γράμματα και αριθμούς - μάλιστα θα προηγούνται τα 3 γράμματα (!) και θα έπονται οι αριθμοί – θυμήθηκα μια δυστοπική («επιστημονικής φαντασίας» την λέγαμε τότε) ταινία του 1971, το «THX 1138» του George Lucas (πριν γίνει γνωστός με το “Star Wars”). Την είχα δει πριν πολλά - πολλά χρόνια στην τιβί (τότε που δεν έδειχναν μόνο σαχλές και ανούσιες εφετζίδικες ταινίες «δράσης» ή «επιστημονικής «φαντασίας») και ομολογώ ότι μου φάνηκε αρκετά ψυχοπλακωτική.. Αλλά, πάντα στις δυστοπικές ταινίες αποδεικνύεται ότι πολλά στοιχεία σχετικά με το μακρινό μέλλον, που τότε φαντάζανε πολύ ακραία και υπερβολικά, σταδιακά λαμβάνουν «σάρκα και οστά» ώστε να αποτελούν παρόν ("The Future is Here", όπως λέει και η αφίσα της ταινίας). Όπως ότι στον μελλοντικό κόσμο του «THX 1138», ο πολίτης - σκλάβος δεν θα έχει όνομα, αλλά έναν αλφαριθμητικό προσδιορισμό (Εξ ου και ο τίτλος του "ονόματος" του πρωταγωνιστή της ταινίας)...  

                                 

Το «THX 1138» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του George Lucas,. Πρωταγωνιστούν οι Robert Duvall, Donald Pleasence, Maggie McOmie και άλλοι.

Η ταινία δεν είναι εύκολη, δεν έγινε δεκτή (όταν βγήκε) με ενθουσιασμό από τους κριτικούς, είχε χαμηλή απόδοση στο box office, αλλά πλέον θεωρείται ‘cult’.

Το THX-1138 είναι η ιστορία ενός πολύ δυστυχισμένου μέλλοντος. Ο άνθρωπος ζει σε μια αχανή, αποστειρωμένη, υπερπληθυσμένη, υψηλής τεχνολογίας τεχνητή μητρόπολη κάτω από την επιφάνεια της γης και βρίσκεται υπό την κυριαρχία ενός τυραννικού - τύπου «Μεγάλου Αδελφού» - κράτους.

                          

Το Κράτος καταφέρνει να κρατά τον πληθυσμό στα ναρκωτικά ανά πάσα στιγμή. Το να είσαι νηφάλιος και απαλλαγμένος από ναρκωτικά αποτελεί έγκλημα που ονομάζεται «εγκληματική διαφυγή ναρκωτικών».

Το Κράτος παρακολουθεί επίσης τους πολίτες του με οθόνες βιντεοεπιτήρησης, γνωρίζοντας την τοποθεσία και τη δραστηριότητα όλων ανά πάσα στιγμή. Υπάρχουν ακόμη και κάμερες τοποθετημένες πίσω από τα φαρμακεία του μπάνιου.

Σε αυτόν τον μελλοντικό κόσμο, οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών ελαχιστοποιούνται επίσης σκόπιμα από το Κράτος... μια μοναδική εικασία για το πού θα μπορούσε να οδηγήσει η «πολιτική ορθότητα» μέσω νομοθεσιών. Στον κόσμο του THX-1138, τα unisex κουρέματα και οι φορεσιές καλύπτουν όλες τις διαφορές των δύο φύλων, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να επικεντρωθούν μόνο στην εργασία και να «παράγουν» αγαθά. Το σεξ, ή ακόμα και η σεξουαλική έλξη, αποτελούν περισπασμούς από την παραγωγή.

Όσον αφορά την εργασία, οι πολίτες μοχθούν σε εργοστάσια κατασκευής ρομπότ και σε άλλες καθημερινές εργασίες, φαινομενικά όλο το εικοσιτετράωρο. Και διασκεδάζουν στο σπίτι με παράξενα, πορνογραφικά ολογράμματα που παράγονται από το "The Fantasy Bureau" (κάτι σαν Κρατική Υπηρεσία Φαντασίας). Οι σεξουαλικές τους ανάγκες ικανοποιούνται ατομικά, από μια ένα αυτόματο "μηχάνημα αυνανισμού".

Επιπλέον, οι πολίτες ενθαρρύνονται συνεχώς να ψωνίζουν στον ελεύθερο χρόνο τους. Ένα από τα μάντρα της κυβέρνησης είναι «Αγοράστε περισσότερα και γίνετε ευτυχισμένοι» ("Buy more and be happy").

Σε αυτόν τον κόσμο, η κυβέρνηση έχει στην πραγματικότητα αντικαταστήσει και τον Θεό, και οι εργαζόμενοι εξομολογούνται τις αμαρτίες τους στον Μεγάλο Αδελφό σε ελκυστικούς, προσωπικούς θαλάμους εξομολόγησης που είναι διάσπαρτοι στην πόλη.

                  

Η «ευλογία του Κράτους» προσφέρεται από ένα προσωπικό θάλαμο εξομολόγησης (όπου υπάρχει το πορτρέτο του «OMM 0000» που θυμίζει Ιησού Χριστό και που με μια μηχανική καθησυχαστική φωνή «ευλογεί» τον THX, λέγοντας: «Είσαι αληθινός πιστός, ευλόγησε το Κράτος....Δούλεψε σκληρά, αύξησε την παραγωγή, αποτρέψε τα ατυχήματα και να είσαι ευτυχισμένος»), αλλά μην περιμένετε καμία ιδιωτικότητα. Κάθε λέξη, κάθε ιδέα παρακολουθείται στενά. Όλες οι απαντήσεις και οι συμβουλές από το Κράτος έρχονται με τη μορφή κονσερβοποιημένων, κοινότυπων φράσεων.

                    

Μια μέρα, μια εργάτρια σε αυτή τη δυστοπία, η LUH-3417 (Maggie McOmie) σταματά τα ναρκωτικά της και συνειδητοποιεί ότι είναι ερωτευμένη με τον συγκάτοικό της, THX-1138 (Duvall). Προχωράει στο να τον απαλλάξει κι αυτόν από τα ναρκωτικά του και ο THX-1138 τελικά ανταποδίδει τα έντονα συναισθήματα. Οι δυο τους ξεκινούν μια σεξουαλική σχέση, αλλά οι σεξουαλικές σχέσεις απαγορεύονται αυστηρά από το κράτος... το οποίο ελέγχει τα επίπεδα του πληθυσμού.

Σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορείς καν να διαλέξεις συγκάτοικο, πόσο μάλλον ποιον μπορεί να θέλεις να αγαπήσεις.

                        

Όταν το Κράτος συνειδητοποιεί την προσωπική εξέγερση της LUH και του THX, η LUH αντικαθίσταται στο σπίτι από τον SEN-5421 (Donald Pleasence) και ο THX θυμώνει, θέλοντας να μάθει τι έχει απογίνει η LUH. Στη συνέχεια, φυλακίζεται σε ένα τεράστιο λευκό κελί κράτησης -- φαινομενικά χωρίς τοίχους. Εκεί βλέπει ξανά την LUH, και αυτή ισχυρίζεται ότι κυοφορεί το παιδί του.

Τελικά, ο THX δραπετεύει και προσπαθεί να φύγει από την πόλη αφού μαθαίνει για τον θάνατο της LUH. Σε στενή καταδίωξη βρίσκονται τα πανταχού παρόντα, απρόσωπα αστυνομικά ρομπότ που κρατούν τους πολίτες σε σειρά και περιπολούν τους δρόμους.

Τελικά, ο THX-1138 δραπετεύει στην επιφάνεια, όχι απαραίτητα λόγω της δικής του ευρηματικότητας, αλλά επειδή η συνέχιση της καταδίωξης θα κόστιζε στην κυβέρνηση πάρα πολλά χρήματα…

KO / (κυρίως) από εδώ